Ben bilgisayar programcısıyım. Bu en basit ve en eski tanımı bu işin. Daha güzel ve süslü isimleri de var. Yazılım mühendisi, yazılım uzmanı, analist programcı, uygulama geliştirme uzmanı, daha da bir sürü başka isim var işte.
Ben bu işe başladığımda bilgisayarcı der geçerlerdi. O zamanlar kendi içinde branşlara ayrılmamıştı henüz. Bilgisayar da tamir eder, kablo da çeker, sunucu da kurar, yazılım da yapardık.
Zaman içinde her bir konu başlı başına meslek oldu. Ben eskiden kalma bir alışkanlık ve merakla bütün konulardaki gelişmeleri takip ettim. Bugün yazılımcı olsam da temel düzeyde hepsini bilirim.
Bazen bu bilgi başıma bela olur. Benim işim ve uzmanlığım olmamasına rağmen benim anladığımı gören müdürler benden bir takım işler isterler. Yazdığımız yazılımın sunucularını ayarlamak, yüklemesini planlamak gibi bugün DevOps diye ayrı bir branş olan işi bana yaptırırlar.
Aslında keyif de alırım bundan. Ancak kimi zaman, yapması uzun sürer veya beklenmedik bir sorun olur. Kabak benim başıma patlar. Aslında görevim olmayan, sırf yardım olsun diye yaptığım konudan azar yerim. Her seferinde kendi kendime söylenirim. “Salak ne diye yapıyorsun bırak ne halleri varsa görsünler.” Yok illa yardımcı olacağım ya. Bir sonrakinde akıllanmam gene yaparım. Benim sistemde bir sorun var. Birisi yardım isterse dayanamıyorum ve kendime verdiğim sözleri unutup yardım ediyorum.
İşler iyi giderse ne ala ama kötü giderse … Kötü giderse gene aynı cümleyi kurup gene aynı sözü veriyorum kendime. “Bir daha tövbe”.
Sadece işle sınırlı kalsa gene iyi. Kronik bir vakayım bu konuda.
Bir gün akıllanacağım da umarım emekli olmadan başarırım bunu.
Olaya akıllanmak olarak bakıyorsan inan akıllanmaycaksın abi 🙂 Dediğin gibi “temel düzeyde ” her şeyi bilince insan dayanamıyor. (Kendi adıma konuşmak gerekirse elektrik elektronik bilgisayar klima vb.) Temel düzeyin altında bilgisi olan insanların o işlerden para kazandığını görünce dayanamayıp bende karışıyorum o işe ama sonuç senin dediğine çıkıyor hem maddi bir kazanç yok hemde işittiğin “bık bık bıdı bıdı”. İş bittikten sonra bir şeyler duyuyorun ama bence yine “bıdı bıdı bık bık” .Sanırım bir şeyler diyorlar öncesinde ve sonrasında ama bir şeyler başarmış olmanın hazzını yaşamakla meşgul oluyorum ben.