Bilir misiniz eski bir hikaye vardır.
Bir zamanlar bir kartalın yuvasındaki bir yumurta rüzgarla yuvadan düşüp, bir şekilde kırılmadan bir kümesin içine sürüklenir. Tavuklar da bir şekilde yadırgamadıkları bu yumurtayı kendilerinin sanarlar. Kuluçka zamanı bitip de yumurtalar kırılınca içinden çıkan bu çirkin hayvanı alıp kendi doğruları ile yetiştirirler.
Kartal iç güdülerine hakim olamayıp uçmak ister ama tavuklar engel olurlar ona. “Biz tavuğuz uçamayız hiç boşuna deneme bile” derler. Kartal yavrusu her uçmaya niyetlendiğinde, her gökyüzüne bakıp kanatlarını açtığında bir tavuk başında bitip “hayır sakın…. uçamayız !” diye hatırlatır.
Böylece yıllar geçer ve kartal kanatlarını bir kere bile çırpmadan hayatının sonuna gelir. Tavuk olarak yaşadığı ömrü biter ve hiç uçmadan hayata gözlerini yumar.
Hayırdır!? Size de uçma sakın diyenler mi var? Boşuna uğraşma o konuları sen anlayamazsın, oralara gidemezsin, o işleri yapamazsın, bu işler seni aşar bak yıllardır hiç birimiz uçamadık diyenler mi var?
Onları mı hatırladınız birden? Yapamayacağın hiç birşey yok sadece yapamayacağını söyleyenler var. Kanat çırpmak senin elinde, bak bakalım uçabilecek misin Yoksa tavuk olarak mı kalacaksın?
”Yapamayacağın hiç birşey yok sadece yapamayacağını söyleyenler var. ” , kısmına katılmıyorum katılmıyacağım imânım böyle kaldıkça.
O yavru kartal bir yunus gibi yüzemezdi , kesin aşılmaz sınırları vardı.
Hangi sınırlar kat’îdir hangileri telkin sonucudur ? Ben bilemiyorum ; anladığım kadarıyla yavru kartal kardeşim de bilememiş. 🙂
Belki de hiç bir kartal şimdiye kadar yüzmeyi denemediği içindir o sınır. Belki de yüzmemesi gerektiğine inanıyordur. Sınırlar zorlanmak içindir.