Zaman mı akıyor, yoksa o sabit de biz mi akıyoruz tam çözemedim hala. Ancak ben de herşeye gücü yeten, ölümsüz bir varlık olsam kendime böyle bir oyuncak kurgulardım.
Sonsuz olasılıklar içinde bütün bir zaman çizgisini bir uçtan bir uca önüme sererdim. İçindekiler için akan zaman, benim için akmazdı, yani dışarıdan bakabilsem zaman çizgisine muhteşem bir oyuncağın ilk temeli olurdu.
Sonra üzerine kendi kararlarını verebilen yaratıklar yerleştirip, hiç müdahale etmeden zaman çizgisini bir uçtan bir uca oluştururdum önce. İlk patlamadan son yokoluşa kadar.
Tüm bu şerit önünde olunca küçük etkilerle, nelerin nasıl değiştiğini izlemek süper olmaz mıydı? yaratıkların kararları ile oynamamak ama dış etmenlerle oynayarak kararlarını etkileyebilmek oyuncağı daha da muhteşem kılıyor.
Mesela zaman çizgisinin en başında bir yerlerde bir rüzgar çıkartıp, bir kum tanesinin yaratıklardan birinin gözüne kaçmasını sağlayarak zaman çizgisinin sonunda olayların nelere sebep olduğunu gözlerdim. Arada geçen bütün bu şerit komple değişebilirdi ve oturup değişimi incelerdim. Sonra bir yere yıldırım düşürüp başka bir etkiyi incelerdim.
Zaman çizgisinin içindeki yaratıklar değişimin farkında olmadıkları için bunun, kendileri için yaşadıkları ilk ve tek hayat olduğunu düşünürlerdi. Onlar ne bilsinler kum taa 15000 sene önce yaratığın gözüne kaçmayınca neler oluyor. Çünkü bir hayatları kum kaçınca, bir hayatları yıldırım düşünce, bir hayatları rüzgar esince yaşayıp duruyorlar ve her seferini tek sanıyorlar.
Oyun bittiğinde de güzel oynayanları kutuya koyup ileride kuraları başka bir oyunda kullanmak üzere saklardım. Aslında teorik olarak oyun hiç bitmeyecek ama olur da bir gün bundan sıkılırsam yeni bir mekanda yeni kurallarla bir oyun kurup iyi oyuncuları orada değerlendirirdim. Kötü oyuncuları da yakar başka oyunlarda yenilerini yapardım.
Zamanın dışında olmak bizim kolay algılayamayacağımız bir durum. Düşününce çok da keyifli. Oyuncak için de keyifli mi derseniz işte o rüzgarın nereden estiğine bağlı.
