Hani hep anlaşılmayı, kendimizi doğru ifade edebilmeyi, karşımızdakinin bizi yanlış anlamamasını isteriz ya. Ben bir müddet önce vaz geçtim. Artık isteyen anlar, istemeyen anlamaz, isteyen başka organlarından anlar umurumda değil.
Ben artık farklı bir metod uyguluyorum hayata karşı. Ben ne istiyorsam anlatıyorum, yanlış anlaşılmamak için çaba da sarfetmiyorum. Bıraktım artık bu kaygıyı. Burayı açtım, ne istiyorsam yazıp geçiyorum. Deli gibi kendi kendime konuşuyorum bir açıdan. Sonra sitenin istatistiklerine bakıyorum. Bazen arama motorları bazen bir kişi ziyaret etti siteni diyor istatistikler. Allah bereket versin deyip seviniyorum. Her bir ziyaretçi, deli olmadığımı, o günlük kanıtlıyor bana. Aşağı yukarı her gün o bir ziyaretçiye birşeyler anlatıyorum. Cevap veren yok şimdilik. Halbuki açık bıraktım yorum yazmayı. Ama olsun en azından bir kişi okumuş oluyor ne dediğimi.
Konuşmaya kalkınca ne diyeceğimi biliyormuşçasına daha ortasında lafı ağzıma sokuyor insanlar. Yazınca en fazla pencereyi kapatıyorlar ama cümlenin geri kalanı orada kalıyor ya. Beni kimse bölemiyor burada. Bugün anlayan okuyan olmasa da yarın belki birisi okuyacak. Bir umut ki belki de anlayacak beni.
O kadar önemli işte anlaşılmak. Sırf bu yüzden bu kadar emek.
”…Yazınca en fazla pencereyi kapatıyorlar ama cümlenin geri kalanı orada kalıyor ya. Beni kimse bölemiyor burada…”