Yıllar önce Melih Cevdet Anday’ın Raziye’sini okuduğumda beni çok etkilemişti. Hikayedeki çingene kızın içindeki dürtüler nedense bana çok tanıdıktı. Gitme isteği, doğaya olan tutku, özgürlük falan derken içimde sıkılan, konuşan, gitmek isteyenin benin bir çingene olduğunu keşfetmiştim.
Meslek olarak kök salmamaya, bireysel yapılmaya müsait bir meslek seçmediğimi anlayıp kariyerimi değiştirme kararım da bu döneme rastlar.
Herşeyi mükemmel ayarlayıp bir şeyi ıskalamışım. Zamanı.
Bu hafta içinde bir tane Berlin’den bir tane Paris’ten bir tane de Prag’dan altı aylık kontrat teklifleri gelince geç kaldığımı anladım. Gezgin bilgisayar programcısı fikri harika bir şey. Hayatındaki yükleri minimuma indirdiğinde rüya gibi bir hayat yaşamaya müsait.
Düşünsenize eğer hayatınız bir bavula sığıyorsa 6 ay bir şehirde, 6 ay diğerinde yaşayarak gezip durabilirsiniz. Üstelik gayet de güzel bir gelir elde ederek. Ancak kök salmamanız gerek.
Ne kadar kök saldığınızın göstergesi ev taşıdığınız aracın boyutu ile doğru orantılı. Eğer bir bavulla taşıınabiliyorsanız çingene, bir kamyon yetmiyorsa çınarsınız. Zaten kamyona sığamayanların dediklerimi anlaması imkansız. Çınarların çingeneyi hor görmesi, hiç bir zaman o köşenin ötesinde ne olduğunu bilemeyecek olmalarından değil mi ?
Zamanı 30 sene geri alsam nasıl yaşayacağımı kesin olarak biliyorum. İşin kilit noktasını öğrendiğinde, hayatın nasıl yaşanması gerektiğini anlamaya başladığında, konunun kapanması kötü be. Kullanım kılavuzu olmadan gelip, orasını burasını kurcalayarak hayatı öğreniyoruz, tam öğrendiğimizde elimizden alınıyor.
İki kere gelmeli insanlar hayata. Bir kere, öğrenmek amacıyla, “test sürüşü” için, bir kere de basıp gitmek için.
